Η πρωταγωνίστρια Jennifer Lawrence, κατάφερε να μου μεταφέρει την εσωτερική της αγωνία και το ανυπέρβλητο άγχος της για το γεγονός ότι ο ίδιος της ο άνδρας, Javier Bardem, καταπατούσε με τέτοιο εγωπαθή τρόπο το μοναδικό μέρος που ένιωθε ηρεμία , ασφάλεια και εσωτερική γαλήνη, το σπίτι τους. Ένα σπίτι που η ίδια με προσωπική προσπάθεια και μεράκι έφτιαχνε γωνιά γωνιά.
Ο Javier Bardem ως διάσημος συγγραφέας και ποιητής, που απομονώθηκε στον επίγειο παραδεισο-σπίτι για να βρει την χαμένη του έμπνευση και να γράψει, είναι επίσης εκπληκτικός στο ρόλο ενός ανθρώπου που το μόνο που τον νοιάζει είναι ο εαυτός του και που αντλεί δύναμη από την ανιδιοτελή και αστείρευτη αγάπη-θαυμασμό που νιώθει η γυναίκα του γι' αυτόν. Από την αρχή φαίνεται ότι δεν την αγαπά, αλλά εκμεταλλεύεται την αγάπη που του έχει. Αυτός είναι η αρχή, η εξουσία, τα πάντα και αυτή ικανοποιεί με κλειστά μάτια κάθε επιθυμία του, κάθε του προσταγή.
Και μετά είναι οι άλλοι... Αυτοί που σιγά σιγά αλλά σταθερά αρχίζουν να κατακλύζουν το σπίτι, που αντιπροσωπεύει το μόνο σημείο που νιώθει αφάλεια η πρωταγωνίστρια. Οι σκηνές εκτυλίσσονται σαν σ' εφιάλτη. Η πρωταγωνίστρια εκεί που είχε δημιουργήσει έναν ασφαλή χώρο, τον βλέπει σιγά σιγά να γκρεμίζεται, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο και βλέπει από παντού να ξεφυτρώνει κόσμος, κόσμος που δε σέβεται τίποτα, που καταστρέφει σημεία του σπιτιού, που αμφισβητεί ότι το σπίτι είναι δικό της, που γελάει στα μούτρα της γι' αυτη την εμμονή της για ασφάλεια. Είναι σαν να βρίσκεται σ' ένα κακό ονειρο, κατά το οποίο περιφέρεται στο σπίτι γυμνή και όλοι οι άλλοι την χλευάζουν.
Το κακό ξεκινάει από τον γιατρό που έρχεται σπίτι να τον φιλοξενήσουν, τον Ed Harris, ακολουθεί η γυναίκα του Michelle Pfeiffer και οι δύο γιοί τους. Από εκεί και πέρα το ήσυχο και απομωνομένο σπίτι, μετατρέπεται σε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ανθρώπων που δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στην πρωταγωνίστρια και κάνουν ότι θέλουν, με τις ευλογίες Εκείνου. Είναι αγενείς, αυθάδεις, δεν σέβονται την ιδιωτικότητα του άλλου και χώνουν τη μύτη τους παντού.
Έτσι σιγά σιγά, το όνειρο της πρωταγωνίστριας για ένα ήσυχο και απομονωμένο σπίτι, έναν επίγειο παράδεισο που προσπαθούσε να φτιαξει, μετατρέπεται σε εφιάλτη. Θα καταφέρει να περισώσει ότι μπορεί ή θα χαθεί μέσα σ' αυτό το χάος ανθρώπων και φωνών που τις τριβελίζουν το κεφάλι;
Μια ταινία αλληγορική, που ξεκινάει ως ένα ψυχολογικό θρίλερ και εξελίσσεται σε μια ταινία στοχασμού και βαθύτερων αναζητήσεων. Εξαιρετική και περίτεχνη σκηνοθεσία από τον Ντάρεν Αρονόφσκι (Νώε, Μαύρος Κύκνος, Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο).
Να σημειώσω ότι η ταινία, προσωπικά, μου έδωσε σ'ένα βαθμό μια αίσθηση που μου αφήνουν οι ταινιες του Λαρς Φον Τρίερ, κάτι σκοτεινό, που σχετίζεαι με τα μύχια της ψυχής των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογήστε το σχόλιο σας...