Ζώντας με τη διπολική διαταραχή-Υπομανιακή φάση

Τι είναι η διπολική διαταραχή; Μία ακροβασία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, την αλήθεια και το ψέμα, τη χαρά και τη λύπη. "Μία χαρμολύπη", αυτό είναι η διπολική διαταραχή κοινώς γνωστή και ως μανιοκατάθλιψη, όπως μας αποκαλύπτει η Νεφέλη Λ. η οποία αποφάσισε να μας μιλήσει για την προσωπική της εμπειρία.

Ακολουθεί το παρακάτω κείμενο σε πρώτο ενικό, όπως ακριβώς μας το περιέγραψε.

"Αποφάσισα σήμερα να μιλήσω για τη διπολική διαταραχή, μια ασθένεια που με ταλαιπωρεί τυπικά από το 2001, ουσιαστικά από το 1999. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω ήδη πάρει μισό xanax, για να μπορώ να είμαι ήρεμη και να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ αυτά που νιώθω απερίσπαστη. 

Η ώρα είναι πολύ μετά τα μεσάνυχτα και έχω ήδη ξυπνήσει για πρωί... Ο ύπνος μου εντελώς ακατάστατος, όπως και καθημερινότητά μου γενικότερα. Λοιπόν, ξυπνάω την ώρα που κάποιος άλλος, ξενύχτης για την ακρίβεια, πέφτει για ύπνο. Έξω νύχτα πίσσα, απόλυτη ησυχία, κάποια σκουπιδιάρικα ακούγονται που και που, έτσι για να σπάνε τη μονοτονία και το φως από τα φορτηγά που πέφτει στην απέναντι πολυκατοικία, αντανακλάται στα μάτια μου. Ώρα περίεργη, σχεδόν απόκοσμη.

Έχοντας πάρει τα χάπια μου καταφέρνω να κοιμηθώ 3 με 4 ώρες το πολύ. Πετάγομαι απ' τον ύπνο αλαφιασμένη, χωρίς να ξέρω το γιατί. Φτιάχνω καφέ και ανοίγω το λάπτοπ. Ανοίγω το θερμοσίφωνο για το καθημερινό πρωινό μου μπάνιο. Απασχολούμαι γράφοντας σκόρπιες σκέψεις και απασχολούμενη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχει ενδιαφέρον ότι μέσα στη μοναξιά της νύχτας, νιώθω παρέα βλέποντας ποιος άλλος είναι ξύπνιος εκείνη την ώρα στο ίντερνετ. "Χαμένη" στον διαδικτυακό κόσμο. Περιμένοντας να ξημερώσει... Ξέρω ακριβώς τι ώρα ξημερώνει, έξι και τέταρτο αρχίζει ο ουρανός να παίρνει αυτό το μωβ ανοιχτό χρώμα. Είναι φοβερό το πως αποθηκεύονται οι λεπτομέρειες σ' ένα μυαλό που υπερλειτουργεί.

Βρίσκομαι σε φάση υπομανιακή. Για όσους δεν γνωρίζουν είναι η φάση, κατά την οποία τα άτομα είναι υπερκινητικά, κοιμούνται ελάχιστα, τρώνε λίγο, καπνίζουν και πίνουν πολύ λόγω της έντασης. Έχουν ένα μόνιμο πόνο στο στήθος που δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν, είναι πιο παρορμητικά, "ντεμέκ" χαρούμενα, η ψυχή της παρέας και γενικότερα πολύ συμπαθητικά και ενδιαφέροντες προσωπικότητες για τους τρίτους. Γίνονται πάρα πολύ παραγωγικά, δραστήρια, το μυαλό τους τρέχει με χίλια και νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Κανείς και τίποτα δεν τα σταματάει... Εκτός από τον εαυτό τους.

Πέρα όμως από τα παραπάνω, που σε κάποιους μπορεί να φαίνονται εν μέρει καλά, συμβαίνουν και άλλα που κατά κύριο λόγο αφορούν ανθρώπινες σχέσεις και μπορούν να επηρεάσουν  από οικογένεια-συγγενείς-φίλους μέχρι τη δουλειά, για τους τυχερούς που έχουν καταφέρει να μείνουν σε μία δουλειά. Αμφισβητείς τους πάντες και τα πάντα, αυτούς που μέχρι τότε θεωρούσες φίλους καρδιακούς, αλλά και το έτερον ήμισυ, μέχρι και την οικογένειά σου. Όλοι και όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Ενθουσιάζεσαι εύκολα, γνωρίζεις πολλά καινούρια και όχι απαραίτητα καλά άτομα και κάνεις σωρεία λαθών γενικότερα.

Όταν αρχίζεις να παίρνεις την απαραίτητη αγωγή, μόλις σιγουρευτείς ότι δεν είναι απλώς μια κακή φάση, καθώς η διπολική διαταραχή είναι ύπουλη, αρχίζουν σιγά σιγά και πολύ σταδιακά τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Αναλόγως το πόσο γρήγορα έχεις επέμβει. όσο πιο αργά έχεις επέμβει τόσο πιο αργά σου παίρνει για να αναρρώσεις. Εμένα μου παίρνει συνήθως μέχρι ένα τρίμηνο περίπου για να συνέλθω εντελώς.

 Και μετά... Μετά ακολουθεί το καταθλιπτικό στάδιο, για το οποίο θα μιλήσω σε επόμενη φάση.

Η νορμοθυμία, δηλαδή το ισορροπημένο στάδιο κρατάει κάποιο καιρό αναλόγως με τις συνθήκες. Οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή, οποιαδήποτε στενοχώρια είναι ικανή για να τα κάνει όλα μπάχαλο.

Ζώντας με τη διπολική διαταραχή ισοδυναμεί με το να ζεις σαν 2 άτομα, τρία αν λάβουμε υπόψη και τη νορμοθυμία. Ως υπομανιακός, ως καταθλιπτικός και ως "φυσιολογικός" άνθρωπος".

Νεφέλη Λ.