Άνθρωποι

Εσύ κοιτούσες... Ξανακοιτούσες...Παρατηρούσες... Έψαχνες... Τι έψαχνες, τι κοιτούσες, τι παρατηρουσες; Τη ζωή να κυλά, να κυλά μπροστά σου αμείλικτη, αδυσώπητη.

Άνθρωποι, μόνο άνθρωποι... Αυτοί ήταν η ουσία της ζωής σου. Άνθρωποι περαστικοί, κουμπωμένοι στα παλτό τους, σκυφτοί, με συρτό περπάτημα, με το βλέμμα ψηλά, με ζωηρό βάδισμα.

Και αυτοί οι κάποιοι που αγαπούσες; Άγνωστοι μα συνάμα τόσο γνωστοί. Τόσο δίπλα σου, σαν να τους γνώριζες πάντα. Σπουδαίο. Αυτοί οι γνωστοι-κοντινοί.

Σε κοιτούν, σε διαβάζουν, σε ψυχανεμίζονται, σε στηρίζουν. Εδώ είμαι εγώ σου λένε και το εννοούν. Ανοίγουν τα σπίτια τους, σε καθίζουν στον καναπέ τους, σε βάζουν δίπλα στο τζάκι τους. Στην αγαπημένη τους θέση. Τι θαλπωρή, τι αγάπη. Πως το κάνουν; Γιατί;

Πως ξεχωρίζουν απ' το πλήθος; Πως βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή δίπλα  σου; Άγνωστο. Ένα μυστήριο της ζωής. Σαν το θάνατο. Σαν τη γέννηση. Σαν την ίδια τη ζωή.

Δεν θες πια να σκέφτεσαι. Δεν θες πια να αναρωτιέσαι. Δέχεσαι. Δέχεσαι την αγάπη που σου δίνουν. Χωρίς ανάγκη να ανταποδώσεις. Περίεργο... Το αντίστροφο της αλληλεγγύης, που δίνεις χωρίς να θες να πάρες. Είσαι ο αποδέκτης της αλληλεγγύης. Μιας πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Μαγικό.

Πόσο αλλάζει τη ζωή σου. Τη σκέψη σου. Πόσο μαλακώνει την καρδιά σου. Παίρνεις, νιώθεις αγάπη, ευγνωμοσύνη. Δικαιώνεσαι. Ναι, αγαπάς τους ανθρώπους.

Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη σου. Σαν να είσαι εξωγήινος και να βλέπεις, να παρατηρείς ένα καινούριο είδος. Δικαίωμα. Ζωή!

Β.Ψ.