Γλυκιά με πιστοποίηση γιατρού-Ζώντας με το Διαβήτη

Προσπαθώ καμιά φορά να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το διαβήτη μου στην καθημερινότητά μου. Δύσκολο λέω μέσα μου... πολύ δύσκολο όταν κάτι έχει καταστεί τρόπος ζωής σου απ' τα εννιά σου χρόνια, όταν δεν μπορείς καν να φανταστείς πως θα ήταν η ζωή πριν απ' αυτό ή και χωρίς αυτό.
Θυμάμαι καμιά φορά, εκείνο το μικρό, ζαβολιάρικο κοριτσάκι να καλείται να αντιμετωπίσει κάτι που ξάφνιαζε και δε θα διστάσω να πω φόβισε κάπως στην αρχή τους γύρω του λόγω της άγνοιας τους περισσότερο καθώς ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι δα και κάτι τόσο τρομερό!

Φέρνω στο νου μου λοιπόν εκείνο το πεισματάρικο πλάσμα που μέσα σε μια καλοκαιρινή, αυγουστιάτικη, νύχτα, κλήθηκε να ωριμάσει κάπως απότομα, να σφίξει τις γροθιές του, να ξεπεράσει τους φόβους του και να αποφασίσει πως αφού η ζωή θέλησε να του χαρίσει ένα τέτοιο "δώρο" δεν είχε άλλη επιλογή παρά να το αποδεχθεί και να προχωρήσει. Η ζωή άλλωστε δίνει στον καθένα μας ό,τι μπορεί να αντέξει όπως λένε πολλοί κι εγώ μάλλον κρύβω μεγάλη δύναμη μέσα μου... κάτι ξέρει η ζωή!

14 χρόνια με το διαβήτη μου συνοδοιπόρο δε θα πω πως όλα ήταν εύκολα. Δυσκολεύτηκα, αγχώθηκα, προβληματίστηκα, γέλασα και έκλαψα με τα σκαμπανεβάσματά του, ανακουφίστηκα με τις καλές γλυκοζυλιωμένες, μέτρησα και ξαναμέτρησα ισοδύναμα, έμεινα ξάγρυπνη απ' το φόβο κάποιας σοβαρής υπογλυκαιμίας, τρύπησα ατελείωτες φορές τα δάχτυλά μου, έκανα τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα, κλήθηκα να γίνω στρατιώτης για να ζήσω μια ζωή χωρίς επιπλοκές... ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ!!!

Ευγνωμονώ κι ευχαριστώ τη ζωή που μου χάρισε μια αγαπημένη οικογένεια, δύο υπέροχους γονείς που στα μάτια τους μόνο αγάπη κι αφοσίωση αντικρίζω, που μαζί ξεπερνάμε πάντα όλες τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες. Ένα γιατρό, φύλακα-άγγελο, που ξενυχτήσαμε πολλές φορές μαζί και που η δική του βοήθεια και συνδρομή κάνει τη ζωή μου ευκολότερη. Και τέλος πάρα πολλούς αγαπημένους συγγενείς και φίλους που στέκονται δίπλα μου προσφεροντάς μου αγάπη και τρυφερότητα.

Κι αν με ρωτήσει κανείς αν θα ήθελα να αλλάξω κάτι στη ζωή μου, αν θα προτιμούσα ο διαβήτης να μη χτυπήσει τη δική μου πόρτα θα απαντούσα... ΟΧΙ ! Είμαι γλυκιά με πιστοποίηση γιατρού κι αυτό νομίζω τα λέει όλα! Κι αν τώρα εκείνο το μικρό "τερατάκι" έχει μεγαλώσει λιγάκι, εγώ πάντα θα θυμάμαι εκείνες τις σφιγμένες γροθιές στην πρώτη ένεση ινσουλίνης , τότε στον Άγιο Λουκά...

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΛΥΚΑΚΙΑ !!!

Στην Ματούλα μου και στον Αριστείδη για όλα όσα έχουν κάνει για μένα!!! 

Αναστασία Σκανδάλη