Έμπνευση

Δυσκολεύομαι να 

μουτζουρώσω με γράμματα αυτή τη λευκή “κόλλα” του υπολογιστή. 

Είναι λες και τα γράμματα αρνούνται πεισματικά να βγουν από την περίεργη γωνία του μυαλού μου, να ξεπηδήσουν έξω και να δημιουργήσουν λέξεις. 

Αλλά δεν είναι μόνο οι λέξεις, είναι και οι εικόνες οι οποίες προηγούνται των λέξεων. Αυτές στέκουν άχρωμες, ξεθωριασμένες, μουντές, με ακαθόριστα σχήματα, χωρίς να βγάζουν κάποιο νόημα, σαν διάσπαρτες πινελιές, ακανόνιστες γραμμές και περίεργα σχήματα στον πίνακα ενός ζωγράφου.

Αλλά πριν και από αυτές λείπει κάτι άλλο... Αυτή η σπίθα, η παρόρμηση, η ασίγαστη επιθυμία να γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι, να τρέχει το χέρι πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή , να μην μπορείς να σταματάς. Μάλλον αυτό λέγεται έμπνευση.

Από που και πότε έρχεται όμως αυτή η έμπνευση; Τι την κινητοποιεί να βγει προς τα έξω; Ποια είναι η βάση της; Είναι κάτι φωτεινό, κάτι σκοτεινό ή κάτι το ενδιάμεσο;

Πάντα όποτε έγραφα χωρίς σταματημό, χωρίς σκέψεις, χωρίς να διαβάζω τι έχω γράψει, ήταν περίοδοι σκοτεινές, όπου άσχημα βιώματα έβρισκαν μια χαραμάδα να ξεφύγουν και να βγουν στην επιφάνεια, διαλύοντας τα πάντα στο διάβα τους. Τότε είχα μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ για έκφραση μέσα από το γράψιμο.

Τις περιόδους που είμαι ήρεμος ψυχικά, ισορροπημένος, χαρούμενος, δυσκολεύομαι να γράψω. Ίσως γιατί έχω συνδέσει την έμπνευση και τη συγγραφή με κάτι κακό. 

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο πόνος είναι η πιο «βολική» συνθήκη συγγραφής, γιατί και οι εικόνες υπάρχουν και οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα και όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει ισχυρότερη κινητοποίηση από τον πόνο, οι περίοδοι ηρεμίας και χαράς είναι πιο ώριμες φάσεις συγγραφής. Πιο δύσκολες σίγουρα, αλλά γι’ αυτό το λόγο ίσως βγαίνει κάτι πιο δυνατό, πιο σίγουρο, πιο ώριμο κατά τη διάρκειά τους.