Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητα

 o πίνακας "A head" είναι του Amedeo Modigliani
Με λένε Γιώργο, Ηλία, Πέτρο, Κώστα, Θανάση. Τι σημασία έχει όμως, πως με λένε; Μου προσδίδει κάποια ξεχωριστή ιδιότητα το όνομά μου; Δεν νομίζω. 

Είμαι λοιπόν και εγώ σαν τις λευκές σελίδες μου, άγραφος, απροσδιόριστος, χωρίς αποτύπωμα, χωρίς κάποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα, χωρίς ιδιότητα. Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητα. 

Μήπως όμως κι αυτό πάλι, μου δίνει κάποια ιδιότητα; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάντα ήμουν και ήθελα να ήμουν πολλά πράγματα και τίποτα. Άλλαζα συνέχεια δουλειές, μέρη, σπίτια, γυναίκες, επαγγελματικά σχέδια, χόμπι, αγαπημένες ταινίες, θεατρικά έργα, απόψεις για τους ανθρώπους, διάθεση, σε ένα αέναο κυνήγι κάτι άπιαστου, κάτι απροσδιόριστου. Βαριόμουν εύκολα, όλο εξερευνούσα μέρη ανεξερεύνητα και μόλις ανακάλυπτα κάτι νέο, έφευγα. Δεν άντεχα την ιδέα κάτι σταθερού, μόνιμου, της προσκόλλησης κάπου για καιρό. Πίστευα ότι όσο ζεις πρέπει να γνωρίσεις όσο πιο πολλά μπορείς, αλλά μόλις πάρεις μια γεύση απ’ αυτά, πρέπει να φεύγεις. 

Αφού το κυνήγι της ευτυχίας θεωρείται κάτι ουτοπικό, τουλάχιστον προσπαθούσα να προσεγγίσω τη γνώση, η οποία βέβαια είναι ανεξάντλητη και αστείρευτη, γι’ αυτό η συνεχής αλλαγή και μετακίνηση είναι αναγκαστική. Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να κάνεις, να δεις, να αισθανθείς, να αγγίξεις, να μυρίσεις, να ονειρευτείς.

Το κυνήγι αυτό ωστόσο, είχε, όπως όλα τα πράγματα, το κόστος του. Μπορεί να μαθαίνεις πράγματα, να αποκτάς εμπειρίες, να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, αλλά δεν ανήκεις πουθενά, δεν έχεις για την κοινωνία στόχους, δεν έχεις μια ζωή ισορροπημένη, τακτοποιημένη, προορισμένη για ένα ήσυχο τέλος,φαντάζεις αλλοπρόσαλλος, ιδιόρρυθμος, δεν έχεις ιδιότητα. Και δεν υπάρχει πιο ύπουλο πράγμα για μια κοινωνία από την ανυπαρξία ιδιότητας. Με τι ασχολείσαι, που μένεις, πως ντύνεσαι, τι αμάξι οδηγείς... Από τα «σοβαρά» κριτήρια μιας κοινωνίας για την κατηγοριοποίησή σου.

Και η προσφορά σου στους ανθρώπους; Η στήριξή σου, η προσπάθειά σου να τους κάνεις χαρούμενους, να τους βοηθάς να πιστεύουν στον εαυτό τους; Ψιλά γράμματα... Δεν υπάρχει η ιδιότητα εμψυχωτής ανθρώπων... Ίσως γελωτοποιός, ίσως κλόουν, αλλά εμψυχωτής ανθρώπων; Τι σημασία έχει πόση φαιά ουσία χαλάς για να εμφυσήσεις χαρά, αισιοδοξία στους άλλους; Καμία.

Και το γράψιμο; Τι σου δίνει ιδιότητα το γράψιμο, χωρίς να έχεις εκδώσει κάποια βιβλία; Δε νομίζω. Άλλωστε, κι αυτό πάει καιρός που με έχει αφήσει, αρνείται να μου παραδοθεί, να ξετυλιχθεί στις λευκές σελίδες μου.

Άρα ας μείνουμε στην ιδιότητα του «ανθρώπου χωρίς ιδιότητα», δεν υπάρχει πιο σαφής και ολοκληρωμένος τίτλος. Μια άγραφη λευκή σελίδα. Τι το ενδιαφέρον μπορεί να κρύβεται σ’ αυτό;

Β.Ψ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πληκτρολογήστε το σχόλιο σας...